Na een lange en afwisselende loopbaan in de zorg, sta ik nu op het punt om met pensioen te gaan. Het is bijzonder om terug te blikken en te beseffen hoe ver we samen zijn gekomen. Ooit begon ik mijn carrière als leerling-verpleegkundige bij VieCuri (toenmalig St. Joseph Ziekenhuis en Sint Maartens Gasthuis), met een opleiding waarin werken en leren centraal stond. Vanaf dat moment ben ik gegroeid in verschillende functies binnen de zorg, bij Het Groene Kruis Heuvelland en, voor de fusie met Proteion, bij Thuiszorg Noord-Limburg. Uiteindelijk belandde ik in de bestuurskamer van Proteion, een organisatie waar ik met veel plezier aan heb bijgedragen.

De zorg heeft zich in die jaren enorm ontwikkeld. Waar ik begon in een tijd van kleine, lokaal ingebedde zorginitiatieven, zag ik hoe alles langzaam groter werd. Fuserende organisaties, centralisatie en uniformiteit. Het bracht veel goeds met zich mee, zoals verbeterde kwaliteit en gelijkwaardigheid in de zorg. Maar er ging ook iets verloren: de directe verbinding met de buurt, met de mensen zelf. Gelukkig  zie ik nu in de zorg een beweging die steeds meer aandacht krijgt: de weg terug naar de wijk.

Dat gedachtegoed vormt de basis voor wat we doen: brood van de lokale bakker, vrijwilligers uit de buurt, en zorg die voelt als een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Deze visie sluit aan bij de wens om ouderen niet alleen kwalitatieve zorg te bieden, maar ook een plek die past bij wie ze zijn. Reizen, tuinieren of lezen – iedereen verdient een omgeving die aansluit bij hun persoonlijke voorkeuren en levensstijl. Daarom hebben we de afgelopen jaren bij Proteion gewerkt aan wat we nu ‘Powered by Proteion’ noemen. Kleinschalige zorg, dichtbij de mensen, daar waar ze zich thuis voelen.

“Iedereen verdient een omgeving die aansluit bij hun persoonlijke voorkeuren en levensstijl”

Dat is het mooiste wat we kunnen doen: de zorg weer teruggeven aan de wijk en mensen in hun eigen vertrouwde omgeving ondersteunen. Mensen willen vooral hun leven leiden, waarbij zorg een klein onderdeel van hun dag is wanneer dat nodig is. Wat ze niet willen, is dat de zorg hun hele dag beheerst, met slechts een korte tijd om écht te leven. “Een onsje welzijn voorkomt een kilo zorg” zeg ik altijd. Dat geldt niet alleen voor de wijkgerichte initiatieven, maar ook voor onze zorgcentra.

Voor de toekomst hoop ik dat de ouderenzorg nog dichterbij en persoonlijker wordt. En terwijl ik terugblik op mijn carrière, ben ik vooral trots dat ik deel mocht uitmaken van deze mooie beweging.